Miedze są jak zapis dziejów wioski. Są niczym słoje w drzewie. Utrwalają w krajobrazie zmiany własnościowe, pieczętują wiecznie żywy proces dzielenia ojcowizny na coraz węższe spłachetki ziemi. Tworzą pasemka pól, które niczym wąziutkie kolorowe tasiemki łączą domostwa z rzeką i szczytem wzgórza.

Przybyliśmy do Bliskowic jako goście, a trochę jako pionierzy. Może nawet bardziej jako głosiciele dobrej nowiny: i u was może nastąpić cudowna przemiana wody w wino. W wypastowanych butach omijamy kurze kupy, nasze przywiezione z miasta błyszczące akcesoria wzbudzają powszechną wesołość i zaciekawienie. Jesteśmy czyści i wymyci. Jesteśmy z Warszawy. Patrzą na nas mężczyźni pijący swój codzienny kieliszek chleba w blaszaku pod sklepem